سروده شده در اردیبهشت ماه 1392 

محو جمال شمس تو بودم نگاه کن /

لطفی به رنگ رفته ی رخسار ماه کن

برکلبه ی سپیدخیالم سری بزن/

لختی نشین و دفترمان را سیاه کن

محصور در سکوت خودت مانده ای! چرا؟/

فکری به حال این نفس بی پناه کن

برما بتاب و زلف پریشان نشان بده/

این چشم سر هوای مرا سر براه کن

گاهی قدم به راه بیابان ببر عزیز/

یوسف اسیر مانده، نگاهی به چاه کن

حالا بمان وباز بمان و سکوت کن/

یک عمر شوق پرزدنم را تباه کن....